ای هستی تو وضع درنگ و شتاب شمع

بر دوش فرصتت سر و پا در رکاب شمع

باز است چشم خلق بقدر گدا زخویش

پاشیده اند بر رخ محفل گلاب شمع

تا چند چشم بسته به تکلیف واکنیم

ما را به هر نگه مژه واریست خواب شمع

درس وصال و مبحث هستی خیال کیست

پروانه را گم است ورق در کتاب شمع

ای نیستی بهار زمانی به هوش باش

خود را نهفته است گلی در نقاب شمع

فهم زبان سوختگان سرمه داشته است

کرد انجمن خموش لب بی جواب شمع

اشکی که سیل کلفت هستی شود کراست

یاران قسم خورید به چشم پر آب شمع

جوش حباب ما دم پیری فرو نشاند

برد آخر از نظر نفس صبح تاب شمع

شد داغ از تتبع دیوان آه ما

تا مصرعی به نقطه رساند انتخاب شمع

با تاب و تب بساز و دمی چند صبرکن

تا صبح پاک می شود آخر حساب شمع

بیدل به سوختن نفسی چند زنده ایم

پوشید مصلحت به دل آتش آب شمع